Eeeehhh...wie?

Harteloos zijn ze! Nee, niet in het begin. Later. Maar vooral in het eind. Geen zicht of visie of terugblik. Geen andere gedachte die voorbij kan gaan behalve dan die van zichzelf. Bijna instinctief. Bijna? Misschien wel helemaal! Verder gaan ze, zonder er bij na te denken. Over alles heen, want het is toch al kapot. De eerlijkheid is ver te zoeken. Pijn, verdriet en zorgen zijn er niet. Ja stiekem wel, maar dan toch ook weer niet, want ze willen die niet zien. Recht door zee alsof er niks aan de hand is. Hand voor de ogen en lopen maar...'Wat niet weet, wat niet deert'. Monsters zijn het. Vampieren die het liefst dat laatste druppeltje bloed nog mee willen pikken tot alles op is. Het bewijs is te vaak voorbij gekomen, ik geloof er niet meer in. Links laat ik jullie liggen. Niet helemaal, maar "alles" zullen jullie nooit krijgen. Ik durf het gevecht aan te gaan. Een levensles staat te dichtbij en is vaak genoeg gezien. Maar zij gaan gewoon door. Het lijkt wel of het zo hoort. Nou mij niet gezien. Zij hebben het mij te vaak laten zien. Zij die altijd een andere kant laat kennen, die ze verborgen houden. Nee niet perse voor ons, maar voor zichzelf. Hoe dichterbij hoe harder ze er op gaan stampen en proberen het weg te drukken. Nou, ik ben klaar met jullie en ik zal je vertellen, dat was ik al. Sommige dingen bevestigen het alleen maar meer. Ja noem mij maar bekrompen maar dat kan mij niks schelen. Ervaring wijst naar het gevolg en resultaat. Ik geef ze de kans niet en daar haal ik mijn geluk uit. Vreselijk zijn ze. Bah..Ze!..hoe bestaat het?! Ik ben ze zat...ja ZE ja!

(Uit alinea uit innerlijke boek "De Freudiaanse Es" van Sammy anno okt. 2007)