Grootheidswaanzin of realiteit?

Grootheidswaanzin of realiteit? Ten eerste bedankt voor jullie persoonlijke emails en comments op mijn stuk ‘Alleen voor een reden’. Er is ‘niets’ aan de hand hoor, meer in de zin dat ik mijn dag niet had en gelukkig komen die dagen ook voor zodat ik maar al te goed weer weet wat een leuke en slechte dag is.
Fascinerend, ja dat is het, dat iedereen wel het gevoel herkent wat ik had beschreven. Het gevoel ‘hebben’ dat we deel zijn van iets groter of dat er wellicht een groter plan voor je is weggelegd. Kijkend naar de emails die ik heb ontvangen zijn er voorstanders, in die zin, die ook geloven in een groter iets. Andere die het ook erkennen maar het niet toeschrijven dat het iets menselijk is en het daarbij laat. Deze feiten, vooral dat iedereen het wel herkent en anders mee omgaat zet mij aan het denken.
Wij kennen verschillende gevoelens en emoties, elke dag gaan wij hier mee om, soms moeilijker, soms makkelijker. Maar deze emoties zijn altijd aanwezig en zullen er de rest van ons leven ook zijn. Stel je voor hoe saai het zou zijn als we dat niet zouden hebben…Oei! Maargoed, daar gaat het nu niet om.
Er zijn verschillende soorten gevoelens, of laat ik het emoties noemen, die ik nu wil indelen in directe en indirecte emoties. Directe emoties treden op wanneer je bijvoorbeeld gestoken wordt door een wesp en pijn ervaart, wanneer iemand tegen je zegt dat hij of zij je stom vindt of je ziet je vriend(in) zoenen met iemand anders. De emoties ontstaan terplekke. De indirecte emoties zijn emoties die ontstaan door bijvoorbeeld, dat je jezelf verwijt niet goed te hebben opgelet wanneer je de appel van tafel pakte en gestoken werd door de wesp, de verwarring die je nog in je hoofd hebt omdat iemand zomaar tegen je zei dat hij of zij je stom vond of de pijn en jaloezie die je voelt na de gebeurtenis met het vreemdgaan van je vriend(in).
Deze indirecte emoties erkennen we allemaal en als het goed is zal je die ook herkennen. Misschien niet in deze beschreven context maar ik geloof wel dat je een voorbeeld kan verzinnen die bij jou aansluit. Wij erkennen gevoelens als iemand missen, je vrienden, je vriend, je vriendin, je ouders, je familie, je voetbal team en ga zo maar door. Wij erkennen emoties als jaloezie. We erkennen gevoelens als haat, verliefd zijn etc. Dit zijn emoties die ergens vandaan komen en een oorsprong hebben.
Nu terugkerend op jullie berichten. Ik vind het persoonlijk wel een bijzonder feit dat iedereen het gevoel herkent, en ook erkent, maar iedereen zijn eigen manier van omgaan heeft ontwikkelt (of nog in ontwikkeling is). Zoals ik al eerder zei, sommige geloven niet in een groter iets/plan en anderen weer wel. De vraag die bij mij opkomt is: Als wij emoties ervaren, waar wij dagelijks mee geconfronteerd worden, en wel de oorzaak van weten (en soms ook eigenlijk niet) wel accepteren, hoe komt het dat we de emotie van ‘het gevoel van toebehoren tot iets groter’ (beschrijf het als gemis, vraag, onvervuld) dat sommige dat idee van zich afschuiven? Terwijl iedereen het blijkbaar zo voelt, zo ervaart en ook zo denkt. Zijn dit dan juist de feiten die er op wijzen, dat er wel degelijk iets is waar wij aan ‘toebehoren’?

Mijn vraag is dan waarom sommige het idee verwerpen van een groter plan?

Door jullie bijdrage aan ervaring, visies, meningen en gedachten ben ik er meer zeker van en zal ik dat steeds meer zijn. Een groter plan en grotere taak die ik/wij moet(en) en zullen gaan vervullen. Dat zal mijn drijfveer zijn tijdens de voorbereiding op deze taak, dit zal mijn drijfveer zijn van uitvoering, dit zal mijn drijfveer zijn tot het eind, dit zal mijn motivatie zijn. Dit zal mij net zoveel geluk opleveren als vragen in mijn leven, maar het zal mij dit leven kwaliteit en zin geven.