Alleen voor een reden

Soms ben ik alleen en dat vind ik egoistisch. Soms heb ik mijn dag niet en voel ik me alleen en dat terwijl ik allemaal vrienden om mij heen heb. De beste die ik mij kan wensen, ik mag en zou eigenlijk niet moeten 'zeuren'. Toch voel ik mij alleen.

Net nog had ik het over dat ik het 'niet erg vond' om oud te worden. Aan de ene kant is dit waar aan de andere kant ook weer niet. Elke dag word ik ouder en de normen en waarden waar ik in ben op gegroeid, en om mij heen zie, doen wat met mij wat ik helemaal niet wil. Het verandert mijn visie die ik zelf heb gecreerd. Ik heb het gevoel dat ik iets 'anders' doe dan 'normaal' in onze samenleving. Ik had getrouwd kunnen zijn, kinderen kunnen hebben, een eigen huis, een auto van de zaak en een vaste baan. Maar dat staat zo ver van mij af dat ik er bijna op neer kijk. Dat is niet iets voor mij. Ik laat die gedachte liever ver achter mij, mijn gevoel vertelt mij wat anders. Ik ben bedoeld voor wat anders, of dat dat de illusie is waar ik in leef is maar de vraag, maar dat maakt mij niet uit. We leven allemaal in onze eigen wereld die wij creeeren en in willen leven. Zo maak ik ook de mijne, maar ondanks dat, worden de ingeprente normen en waarden in mij naar boven gehaald. En ik herken ze en ik moet om ze lachen en ben bewust van ze. Maar tegerlijkertijd denk ik dat mijn illusie niet echt is, dat het leven waar ik voor kies niet waar is. Het gevoel hebben dat ik wat anders te doen heb dan iedereen die wel de 'gewone' weg kiest. Maar is dat juist mijn illusie? Soms, als nu, voel ik mij leeg en alleen. Bedroefd dat ik niet weet wat mijn doel is maar wel denken, of voelen, dat er wat anders op komst is. Soms denk ik zelfs tekenen te zien dat het zo is, maar maak en praat ik die illusie zelf tot waarheid?

Ja soms ben ik dan alleen, zelfs met iedereen om mij heen en in mijn gedachten...Soms stel ik mij voor hoe het is wanneer mijn moeder overlijd. Een tragische gedachte maar onvermijdelijk, zij wordt ook ouder. Als zij er niet meer is dan ben ik hier alleen. Mijn familie 'ken' ik niet. Ze wonen ver weg, er is wel een band, maar 'sterke familie' is het niet. Niet zoals ik familie ken als mijn moeder. Dat is wat ik zal verliezen, dat is iets waar ik bang voor ben. Kijk ik op mijn vrienden neer vraag ik me af, nee zeker niet, maar heel mijn leven komen en gaan vrienden. Ik verplaats, ik vertrek, ik ben weg. Het is alsof ik ze op een of andere manier in de 'steek' laat. Achter mij, voor iets groters wat ik niet ken of uberhaupt weet of het bestaat. Maanden vliegen voorbij met hart gevult tot 90% met alles en de 10% die soms sterker lijkt dan de 90%. Zie ik het niet goed? Is mijn kijk anders dan dat ik zelf denk? Ik leef hier en daar, maar wel met de volle 90%, 100% bestaat niet, want wees eerlijk, er is altijd een twijfel, diep diep diep daarbinnen. En die diepe kant staat heel dicht bij mij en schudt mij vaak wakker. En deze 10% ben ik net zo bewust van als de 90% die ik ken. Ik leef wel met de 100% maar geven doe je 90% want er is altijd een andere kant. Of je dat nu vult met 99%, 98% of welke getal bij je past. Er zal altijd een procenten overblijven. Soms heb ik dat liever niet, soms zou ik het willen kunnen zijn als 100% maar dat is te idealistisch en niet reeel, maar mijn gevoel zegt van wel, maar in de praktijk is het nooit zo. Dat voelt onzeker en vreemd aan. Is dat een limitatie van het 'ik' de mens zijn?

Soms vraag ik mij af wat ik nu precies bereikt heb in mijn leven en wat ik er anders had mee kunnen doen. Zou ik mij minder alleen gevoeld hebben? Ik ben ook maar eens mens, naja iemand gevangen in dit lichaam in de vorm van een mens, soms doelloos, soms gelukkig, maar soms ook alleen. Alleen zijn is soms fijn maar soms ook totaal niet. Vandaag is het de dag van totaal niet. Vandaag is de dag dat ik niet weet waar ik sta, met wie nu en met wie in de toekomst. Soms ben ik bang om tekort te doen aan iedereen om mij heen, en hierdoor wordt mijn 'alleen' versterkt en krijg ik het gevoel dat ik beter afstand kan nemen. Dit helpt mij natuurlijk niet om wat aan dat gevoel van 'alleen' te doen. Maar het ligt te diep, de vraag waar het naartoe gaat, de vraag of ik het wel 'goed' doe. Het enige wat ik zeker weet is dat ik altijd dat 'alleen' gevoel zal blijven houden. Een nare gedachte wellicht zal je denken, maar nee, zo denk ik er niet over. Het is iets wat er bij hoort, bij mijn doel, of mijn illusie. Een ding is ook zeker en dat is mijn onzekerheid, maar dat heeft ook een reden. Net zoals dat er een reden is dat ik dit gevoel van alleen zijn moet hebben. Het geeft ook niet, maar soms, soms is het niet leuk en zacht gezegd naar, omdat ik de reden (nog) niet weet. Of misschien wel, een reden kan ik wel bedenken, maar dat is om mijn eigen 'pijn' te verzachten. Ik hoop op een doel, ik hoop visie, ik hoop op 'alleen zijn voor een reden', ik hoop in mezelf, ik hoop op antwoord...ik wacht.