En toen was er...

Gisteren avond was ik weer gaan oefenen met mijn band MFC. Het ging heerlijk! Nieuwe nummers die rocken als een trein op topsnelheid en we zijn nu drie stemmige zang aan het finetunen. Heerlijk om steeds verder te groeien als band! In onze oefenruimte hadden we wat eten bestelt en nam ik ook mijn tweede pilletje tegen de maffiosi. Ik nam deze later dan normaal maargoed, het zou niet uit moeten maken. Oefenen ging goed en waren om 00:30 nog aan het spelen.
Sanne, de drummer zei:"Gaat het wel goed Sam?". Hij kent me al wat jaren en hebben verleden jaar een intense vakantie samen gehad dus we kennen elkaars trekjes wel. Hij vond dat ik er een beetje als een junk uit zag zelfs. Ik voelde me niet ziek ofzo maar blijkbaar doet die 'rommel' me wel wat. Na het oefenen was het tijd om naar huis te gaan rijden.

Bus starte niet, accu was kapot! Argh! Gelukkig was er een groepje Hindustaanse hangjeugd die zo vriendelijk waren om mee te helpen mijn bus op gang te duwen. Dat ging prima en was op weg naar huis. Eerst Sanne nog afdroppen thuis. Emiel (bassist) ging op de fiets naar huis en binnen 15 mins reed ik op de snelweg. Mijn koppakking van de motor is stuk, het lampje ging alweer branden van 'te kort aan koelvloeistof'. 'Shit' dacht ik. Ik moet natuurlijk bijvullen anders draai ik mijn motor naar de knoppen. Ik stopte bij het tankstation net na Schiphol. Bij La Place, Suit Supply, iedereen kent dat tankstation wel. Ik in goede hoop dat de motor wel weer zou starten. Water bijgevuld en klaar om weer op pad te gaan. En op het moment van het draaien van de sleutel hoor ik alleen: Klik! De buste starte weer niet. Dubbel Argh! Niemand in de buurt om mij te helpen...Maargoed, lang leve de ANWB en mijn abbonement bij ze. Na een kort telefoongesprek met een vriendelijke mevrouw zou er iemand van de ANWB mijn kant op komen. Binnen 15 minuten kwam er een aardige man in zijn gele auto mij bijstaan. Even klemmen op de accu en starten maar. Geen probleem, hoppa en weer onderweg. Het was inmiddels al 2:30 geworden. Ik was moe en keek in mijn achteruitkijkspiegel. En inderdaad ik zag er brak uit. Ingevallen wangen en een rare blik in mijn ogen die ik ook niet dagelijks zie. Het was vast van een combinatie van dingen, lang oefenen tot laat, de antibiotica, de maffiosi en de ergernis met mijn bus.

Uiteindelijk was ik net iets na drieen thuis. Eindelijk! Lekker me bedje in dacht ik. Ik had het koud en was moe. Tanden poetsen en onder de 'klamme lappen' (een uitspraak van een vriend van mij als hij lekker zijn bedje in stapt). Ik viel maar moeilijk in slaap, sterker nog, tot mijn frustratie kon ik niet eens slapen! Was ik over mijn slaap heen? Mijn lichaam was niet moe en mijn geest ook niet. Ik snapte er niks van. Buiten was het stil, erg stil, alsof er geen buiten was zo stil. Normaal hoor ik de stadsruis en dingen in de verte, maar vannacht was er niks. Vorige nachten had ik ook slecht geslapen. Het was volle maan en dat is vaste prik slecht slapen of precies het tegenovergestelde - coma. Uiteindelijk viel ik slaap, maar ik voelde dat ik nog niet echt sliep. Slapen maar bewust zijn van alles om je heen. Het was raar, lang heb ik me zo niet gevoeld. Ik weet niet wat het was. Langzaam voelde ik me wel verder zakken in de roes waar ik op lag te wachten.....

Opeens! Werd ik wakker, ik sprong pijlsnel overeind met kreet 'Waaaaaaaah!' en keek paniekerig om mij heen. Ik kon 1 2 3 niet plaatsen wat er was gebeurd. Ik voelde iets aan mijn voeten! Het was een klap, het deed pijn. De haartjes op mijn tenen, over mijn hele lichaam tot aan mijn mijn nek stonden recht overeind (en ik krijg weer kippevel wanneer ik er aan denk). Ik keek beduust om me heen om te zien wat er aan de hand was. Het duurde ongeveer 10 seconden voordat ik goed begreep wat ik nou precies had gevoeld. Alles in en om me heen voelde veel te intens, niet alleen de extreme kippevel maar ook de kou die ik voelde. Mijn kamer voelde alsof het een ijskast was geworden. Ik keek naar mijn klok en wat ik mij kan herinneren was het 05:21 of 05:29. Ik weet het niet meer zeker.
Op mijn voeten lag mijn luidspreker die normaal een halve meter van mijn bed af staat. Hij zou zeer goed gevallen kunnen zijn, maar een halve meter!? Nee dat geloof ik niet. Ik voelde nog steeds de klap in mijn voeten, ik voelde de haren in mijn nek helemaal overeind staan, ik was bang, ik wist niet wat er was, ik wist niet wat ik voelde. Uit angst begon ik een paar Vedische gebeden op te zeggen. "Namo om vishnu padaya krishna prestaya bhutale" etc...
Ik heb vertrouwen in mijn gebeden en merkte ook dat ik rustiger werd. Buiten was het muisstil, het was aan het schemeren, er was geen wind, ik keek vanuit mijn bed door opening van de luxaflex en zag de blaadjes van de boom helemaal in rust. Geen zuchtje wind. Niks.
Alles werd rustiger en de kippenvel nam na een paar minuten ook af en het werd minder koud. Ik voelde me raar en vroeg me af wat er nu was gebeurd. Ik voelde iets wat ik niet kon plaatsen...

Vannochtend werd ik wakker, onuitgeslapen, nog even brak en zonder de motivatie om alle dingen te gaan doen die ik vandaag eigenlijk moet doen. Onder de douche dacht in nog over dit incident na en telde de factoren bijelkaar op. De kou in mijn kamer (Vannacht was mijn raam en balkondeur gesloten), de speaker die zich ineens een halve meter verplaatst en op mijn voeten viel, de ongekende rilling met kippenvel, het vreemde gevoel wat ik niet kon plaatsen. Ik kan maar tot een conclusie komen, volgens mij had ik bezoek...