Bidden

's Nachts bid ik altijd voor het slapen gaan. Sinds ik klein kind was heeft mij ma dat (aan)geleerd.

"Kjære Jesus, se til meg, som liten er, Amen"

(Lieve Jezus, let op mij, die klein (nietig) is, Amen)

Ik doe dit dus al heel mijn leven, sinds ik wat bewuster ben geworden wat bidden in hield, naarmate mijn hersenen deze handeling daadwerkelijk ook kon begrijpen, zijn mijn gebeden ook veranderd. Ik ging bidden voor mijzelf. Ik ging bidden dat ik toch dat ene speelgoed dingetje zou krijgen. Gek genoeg kreeg ik ook alles wat mijn hartje begeerde. Of dat nou aan mijn lieve mamma lag of dat God haar bewustzijn beinvloede of wellicht God mij zo een lieve mamma heeft gegeven. Hoe je dit wilt zien is natuurlijk je eigen visie op het leven en hoe dingen gebeuren. Hoe dan ook, ik kreeg het. Toen nog voor ik mijn 20ste besloot om monnik te worden waren mijn gebeden omgedraaid dat ik wat wilde betekeken voor God. Ik wou een relatie met God opbouwen. Ik had veel vragen in mijn puberteit (wie niet?!) die onbeantwoord bleven totdat ik kennis kreeg van Hare Krishna bands als Shelter en 108. Andere religies die ik toen en had bestudeerd/onderzocht zoals Christendom, Katholiek Kerk, Boedhisme en andere stromingen gaven mij een oncompleet antwoord. Ik kon mij wel vinden in veel wat er voorbij kwam maar het was incompleet en dus bleef ik mij zoveel dingen afvragen. Complete antwoorden vond ik toen ik de boeken van Srila Prabhupada ging lezen. In het complete plaatje klopt het en is er geen maar meer te bekennen of ontkennen. Prabhupada was en is altijd een inspiratie geweest. Zijn mannier van leven, zijn denken, zijn doen en spreken. Hij gaf mij inspiratie genoeg om de Vader een andere naam te geven en wel: Krishna (Betekenis: de Alaantrekkelijke).

Gezien de kennis duizenden jaren terug gaat is het zware kost. En geloof het of niet, direct van God af komt. Niet zomaar een tekst die je kan vertellen hoe het zit. Nee, het is een hele wetenschap. Wetenschap zeg je? Wetenschap zijn er toch bewijzen te vinden en daardoor een theorie te bewijzen of niet? En ja, je hebt helemaal gelijk maar het mooie van Krishna Bewustzijn is dat het net zo wetenschappelijk is als de wetenschap die wij nu kennen. Het is te toetsen maar helaas niet zo makkelijk als de zintuigelijke waarnemingen die wij onze moderne wetenschap hanteren. "Daar ga je al!" zal je denken en deels moet ik je daar gelijk in geven. Het is duidelijk te zien dat iemand veranderd met Krishna Bewustzijn. Een klein voorbeeld is dat als je je dieet veranderd (vegetarisme), wat een pre is voor het ontwikkelen van een (zuiver) spiritueel bewustzijn, is dat je als persoon ook veranderd. Je gaat anders denken, je wordt rustiger, je gaat anders stralen, je gaat bewuster met jezelf en anderen om (alle levende wezens, dier, mens of plant). Hierdoor veranderd je omgeving ook omdat je een andere aantrekking hebt ontwikkeld. Maargoed, een klein voorbeeld.
Spiritueel gezien is het eigenlijk hetzelfde alleen kan je als je geen 'spirituele bril' op hebt de ontwikkeling van een ander niet zien. Want waar moet je naar kijken/zoeken? Een test met gamma stralen in een laboratorium zien we niet maar de wetenschappers weten wel degelijk dat ze er zijn. En daarom wordt dit ook gedaan in een geschikte ruimte met de juiste apparatuur om dit te kunnen zien/meten. Weet je niks over deze wetenschap dan zie je deze stralen ook niet en heb je ook geen idee wat er gebeurd. Zo ook met spiritualiteit in deze wereld. Spirituele energie is overal om ons heen alleen wij zien het niet. Zonder 'die bril' zullen wij het ook niet zien. Maar wat wij niet zien betekent niet dat het er niet is...

Deze energie heeft invloed op ons en wij op deze energie. In de meeste gevallen (vooral in de Westerse Wereld) weten wij hier niks van en maken wij er geen gebruik van en heeft het invloed op ons zonder dat wij dit weten. Omdat wij spirituele wezens zijn in een materieel lichaam is er interactie of wij dit willen of niet. Dit laatste hoef je niet aan te nemen voor waar. Wellicht heb je er nooit bij stil gestaan dat jij dit bent of dat je invloed zou hebben op 'spirituele energie' maar aangezien dit mijn blog is vertel ik hoe ik de dingen zie en ervaar. Ik wil duidelijk te maken waarom ik ben zoals ik ben en dingen om mij heen gaan zoals ze gaan. Ja, geloof het of niet, dit verhaal gaat nog ergens naartoe. Deze energie is afkomstig van een lichtbron en ja, dat Krishna. Alles staat in verbinding met elkaar. Stop jij stroom op een verlengkabel dan kan je er donder op zeggen dat die stroom ook 20m verder af te tappen is bij het stopcontact. Zo is alles en wij allemaal gelinkt aan elkaar en uiteindelijk allemaal tot Krishna.

Ik begon dit verhaal over bidden en daar komen we nu op terug. Juist door dit bidden (spirituele interactie) hoort Krishna ook ons. Hij ontvangt alles en hoe oprechter je bent des te meer Hij naar je luistert. Je gebeden altijd gehoord, of Hij er wat mee doet is een tweede. Soms is er een andere reden waarom je gebeden niet uitkomen. En geloof mij, dat is altijd voor het goede van jezelf. Soms wordt je niet gehoord omdat je Ego gewoon te groot is. Je zou boos kunnen worden op Hem omdat Hij niet naar jouw luisterd. Je zou kunnen gaan schreeuwen:"Waarom luister Jij niet naar MIJ?!", "Waarom wel naar andere en niet naar MIJ?", "Haaaalloooo is daar IEMAND?!!". Wat ik er mee wil illustreren is dat ego eigenlijk geen plek heeft in een gebed. De enige plek voor dit ego is het besef dat wij maar een kleine ziel zijn in een ontelbaar geheel aan zielen die allemaal schreeuwen om aandacht. Als wij dit beseffen en ons ego opzij kunnen zetten, en beseffen dat Krishna de enige bestuurder is, dan zal hij ook meer oor voor jou hebben. Zolang wij denken dat wij God zijn en op nummer 1 staan in deze wereld/creatie dan vind God dat ook prima maar waarom zou hij zijn 'compititie' helpen? Hier zit nog een heel stuk filosofie aan vast dus laat je niet negatief beinvloeden door deze woorden. Wat ik al zei, het is een wetenschap en een bron van kennis om het maar een beetje te begrijpen. En kom op, zeg nou eerlijk, stel dat God bestaat en je kan hem leren kennen en alles van hoe wat en waarom, dan zal dit niet op 1 blog pagina te begrijpen zijn. Maargoed, verder met mijn verhaal.

Het bidden gaat mij steeds beter af. Waarom beter? Nou ik ben (gelukkig) niet zo'n egoist meer dat het bidden alleen op mezelf betrokken is. Ik bid voor mijn familie, mijn vrieden (ja ook jou!), de wereld en hoe cliche, wereldvrede. Ik durf het eindelijk aan om een deel te zijn in een groter proces van welzijn van iedereen. Het geeft niet alleen mezelf een goed gevoel maar het brengt ook risico's met zich mee. Risico in de zin dat er verandering gaat komen. Niet alleen de omgeving maar ook voor mijzelf. Ik word deel van het geheel. Een deel van een energie die ik wil bestempelen als positief. Die energie kan je zien als 'The Devine Power', 'The Devine', 'God's energie' of elke benaming die jij het wilt geven. Het maakt niet uit welke naam het is. Het gaat er om dat het een proces is. Bijvoorbeeld een stroomende rivier waar je in springt. Als je er in springt is het vrijwel zeker dat je niet op dezelfde plek blijft liggen en zeker ook niet op dezelfde plek weer uit het water komt. Als je zo moedig bent om er in te springen kan je er zeker van zijn dat er dingen gaan veranderen om je heen. Je wordt nat, de kans is dat je maar een klein stukje meegesleurd wordt of heel lang in deze rivier blijft meegaan is ook een risico. En wat je allemaal tegen komt in deze rivier moet je ook maar zien. Het water mag er dan wel mooi uit zien maar je weet nooit of er rotsen liggen, er gevaarlijke dieren in wonen, nagoed, je snapt wat ik bedoel.

Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik (weer) aan de kant van die oever sta. Ik stond er al een keer en toen werd ik monnik, voor mezelf en God. Nu sta ik er weer maar voor een andere reden. Voor God en alles om ons heen. Sinds ik terug ben gekomen uit Bali ben ik weer op de feiten gedrukt van de Westerse Wereld en vraag ik mij af waar wij, ja ook jij, mee bezig zijn. We zijn zo druk met ons eigen leventje. Ik ben gisteren nog naar het coolste feest van het jaar geweest. Crookers (Mijn favorite DJ's) draaide daar en het dak ding werkelijk van de Melkweg af. Ik stond te dansen of mijn leven er vanaf hing! Niet alleen ik maar heel de Melkweg was aan het stuiteren. In die paar uur van overgave aan muziek en de sfeer om mij heen vond ik te gek. Echter was ik bijna uitgedroogd van het dansen en voelde ik dat ik even een stapje terug moest zetten. Dus ik stond even stil. Niet alleen dansend maar ook letterlijk en zag ik waar ik door omgeven was. Het was een wereld waar iedereen hipperdehip wil zijn. Gezien wil worden. Ja ook ik met mijn skinny, hippe sneaker, mutsje en blije lach. Mensen om mij heen die zich niet aan regels houden en toch een sigaret opsteken om zo de klamme lucht nog eens te vervuilen met rook die slecht is voor hun als de niet rokers. Mensen die met hun fietssleutel in een plastic zakje met wit poeder zitten te rommelen en dit een seconde later in hun neus laten verdwijnen. Pupillen die zo groot zijn, die natuurlijk gezien alleen zo mogen zijn wanneer je de liefde bedrijft met de partner van je leven of aangevallen wordt door een beer en je weet dat je einde nabij is. Nee, ik voelde mij ineens plastic. Tupperware. Ik vond het triest en voelde mij ineens verdrietig. Of het kwam omdat ik al mijn natuurlijk aangemaakt adrenaline en endorfine op had gemaakt tijdens deze Amsterdam Dance Event of het kwam gewoon omdat ik er bewust van werd waar ik mee bezig was. Ik vond het oneerlijk. Ik heb het 'naar mijn zin' en mensen in de wereld sterven terwijl wij er wat aan kunnen doen. Er wordt zoveel geld uitgegeven aan nonsense dat het te belachelijk is voor woorden. En ja, ik weet het maar al te goed, ik doe daar net zo hard aan mee met mijn gadget, schoenen en nerd dingen. Kopen, consumeren en daar mijn geluk proberen uit te halen. En verdomme, dat hoeft helemaal niet op deze manier. Er zijn genoeg alternatieven dat mij zoveel beter ligt en dat hebben wij bewezen toen wij in Bali waren. Natuurlijk leefden wij daar als Westerse koningen met ons geld en konden wij doen wat wij wilden. Maar het zal mij een zorg zijn of dat nou met een bakje rijst per dag zal zijn of 6 gangen menu. Het gaat er mij om dat het bewustzijn waarin het gebeurd heel anders is dan hier in Nederland of generaliserend te zeggen, het Westen.

Ik moet bekennen dat ik mij steeds minder op mijn plek voel waar ik nu ben. Of dat komt omdat ik mijn vrienden mis en mijn sociale gevoel steeds minder wordt. Ik in prinicipe geen familie heb en daarom ook geen weinig sociale interactie ken op dit gebied. Misschien is het omdat ik mezelf beperk tot diepe vriendschappen dan oppervlakkige. Misschien is het omdat ik het niet kan omdat ik het nooit heb gehad. Ik weet het niet en kan daar geen antwoord op geven. Wat ik wel weet is dat het zijn voordelen heeft ondanks dat het een gemis is. Ken je die films van die huurmoordenaren die gewoon leven zonder identiteit en koelbloedig hun werk doen en leven omdat dat hun leven is. Er in gerold of er voor gekozen maakt in dit geval niet uit. Soms voel ik mij zo. Echt waar...Wie ben ik nou, wat doe ik nou en wat is mijn rol nou. Ik wil een rol hebben en ik wil wat kunnen betekenen voor iemand(en).

Een vriendin zou je misschien zeggen en mijn antwoord daarop is nee. Dat is het ook niet. Je moest eens weten hoe mijn hersen richting ontploffen gaat aan gedachtegangen hoe het zou zijn om weer een vriendin te hebben. Het is raar voor woorden, zo raar dat ik hier geen grip op heb.
Familie heb ik niet, ja mijn moeder, zij is de enige familie die ik ken. Natuurlijk heb ik mijn zussen in Noorwegen, maar familie? Ja, dat is de naam die we het geven omdat wij van hetzelfde bloed komen, maar wat is nou familie hebben? Ik weet het niet, ik ken een relatie met mijn moeder en meer niet. Als enigskind weet ik niet hoe het is om broertjes of zusjes te hebben. Misschien zou ik wel willen dat ik een sterke liefde voor mijn zussen of familie voelde maar dat doe ik niet. Ik ken ze niet. Ik dacht er laatst nog over na dat ik ze echt niet ken. Ik weet niet hoe ze zijn opgegroeid, wat ze hebben gedaan in hun leven en waar ze naartoe willen. Misschien moet ik het ze vragen, maarja, Noorwegen is niet om de hoek en om nou ineens te gaan bellen met dit soort vragen terwijl ik ze om het jaar eens spreek. Nee, zij hebben ook hun leven en dat blijkt dat het contact van mijn kant richting hun moet komen en niet andersom. Is dat familie? Ik weet het niet. Ik ken het niet. De enige rol die onvoormijdbaar was is degene van zoon zijn. Ik werd geboren, ik had een moeder en dat is een rol die onvoormijdbaar was. Alle rollen die daarna zijn gekomen zijn allemaal gekozen door mijzelf. Muziekant, student, console ombouwspecialt, monnik, vriend en vast nog wat andere. Maar al deze rollen hadden en hebben betrekking op mijzelf. Muziekant omdat ik het leuk vind om muziek te maken. Student omdat ik wil leren hoe dingen in elkaar zitten. Console ombouwspecialist omdat het makkelijk geld verdient en het nerdy gehalte mij wel ligt. Monnik omdat ik een band wou opbouwen met God. Vriend omdat ik dingen kan uitwisselen met personen die mij liggen omdat wij elkaar dan kunnen steunen binnen een wereld die voor ons hetzelfde betekent. En zo kan ik nog wel even door gaan.

Maar die rol die ik zoek is voor mij nog niet gevonden. Ik kan wel zeggen wanneer ik het gelukkigst ben geweest en ben. Dat is met vrienden en familie als ik die gelukkig kan maken en samen dingen kunnen delen. Dat geeft mijn leven betekenis en energie om nog meer energie in deze relaties te steken. Iets kunnen betekenen voor iemand anders. Ik zoek een rol die op een plek is waar ik mezelf kan zijn en daardoor ook anderen mij kunnen zien wie ik ben en kan zijn. Op het moment heb ik het gevoel dat ik ver verwijderd ben van deze plek en dus ook van mijzelf.
Ik heb het idee altijd al gehad dat ik een 'loner' was en dan is het niet gek dat mensen mij voor een of andere reden ook niet durven of wellicht kunnen benaderen. Ik leef in mijn eigen wereld en vele denken dat ik daar gelukkig ben. Maar eerlijk gezegd ben ik dat helemaal niet. Oppervlakkig kan ik daar mee leven maar innerlijk ga ik er aan kapot als ik er niet iets aan doe. Nog dik een half jaar en dan ben 35 jaar en ik vraag mij af wat ik nu precies heb gedaan in mijn leven. Ik weet wel dat ik wat heb kunnen betekenen voor mijn vrienden en familie maar is dit genoeg voor mijzelf. En het antwoord daarop is nee. Dit is niet genoeg voor mij. Ik moet meer doen met mijn leven. Ik begin steeds meer klaar te worden voor een verandering.

Het is te belachelijk om te weten dat ik iets kan betekenen voor iemand waar ik (nog) geen band mee heb. Denk aan alle mensen in de wereld die dood gaan van de honger. Denk aan de mensen die lijden aan ziekten die wij 100 jaar gelden al een oplossing voor hadden. Denk aan de mensen die een paar straten van je verwijderd op straat leven omdat ze ooit een verkeerde stap hebben gemaakt en gezien worden door uitschot van de maatschappij. Denk aan alle dieren die lijden omdat wij als consumerende maatschappij een stukje vlees willen eten. Denk aan alle zeehonden die die dood geknuppeld worden omdat een of ander rijk vrouwtje een sociaal leven heeft gekozen waar je meer aanzien krijgt als je bont draagt. Het is te bizar voor woorden....

En is deze last dan voor mij bedoelt? Nee gelukkig niet, maar ik weet wel dat ik deel van deze last ben als ik er niets aan doe. Ik voel verantwoordelijk voor deze dingen. Ja het is echt zo. Zolang ik er niets aan doe, in welke vorm dan ook, dan voel ik mij verantwoordelijk en draag ik deze last elke dag met mij mee. Waarom bid ik anders elke nacht voor wereldvrede, liefde voor mijn vrienden en dat God zijn zegening wil geven aan de meest ongelovige op deze wereld zodat er hopelijk ooit verandering in zal komen. Zwart wit kijkend zal dit niet gebeuren maar dat wil niet zeggen dat ik er ook geen invloed op heb kunnen gehad. Want dat kan wel. Going down with a fight zoals dat heet. Ons leven is kort en gaat te snel voorbij en ik wil niet wanneer ik 65 ben terug kijken op een leven waar ik ontevreden over ben en nog steeds rond loop met het gevoel dat ik er wat aan had kunnen doen.

Het is voor het eerst dat ik dit allemaal op 'papier' zet maar deze gedachten zijn er altijd al geweest maar ze worden alleen maar sterker. En de behoefte om wat te betekenen voor een ander dan jezelf, alleen al omdat de mogelijkheid er is, wordt alsmaar groter. En ja hoe geef je zoiets vorm? En dan is mijn antwoord, ik geef het geen vorm maar laat het aan Iemand anders over. Mijn gebeden zijn de laatste maanden veranderd in een gebed waar ik graag als instrument zou dienen om deze verwarde verlangens in kaart te kunnen brengen en deze te kunnen verwezenlijken. Nog een paar maanden en dan ga ik eindelijk naar India. Na 16 jaar bezig te zijn geweest met Krishna Bewustzijn is het eindelijk zover dat ik ga. Ik denk dat dit een omslagpunt zal zijn in mijn leven. Ik denk dit altijd al. Ik maakte altijd al de grap dat als ik zou gaan dat ik niet terug zou komen. En ja, wie weet is het zo...

Bij verandering hoort een plan en dat plan zal mij waarschijnlijk een stuk duidelijker worden met veel bidden en deze reis naar India. Klinkt lekker hippy vinden jullie ook niet? En zoals jullie weten 'haat' ik hippies, terwijl ik mezelf eigenlijk ook mag bestempelen als een moderne hippie van deze generatie. Vegetarier, vrede, liefde, meditatie, surf en een VW busje. Het moet niet gekker worden! Mijn innerlijke beleveniswereld is mij soms te groot behalve wanneer ik mijn plek voel. Dan kom ik tot rust en kan ik veel meer aan dan dat ik (soms) al kan.

Ik vind mezelf geduldig alleen te lang wachten heeft ook geen zin. Laat ik dit geduld maar eens gaan gebruiken. Ik vind mezelf een goed (genoeg) persoon maar ik weet dat ik veel beter kan zijn dan wie ik ben dus waarom zou ik dat niet zijn? Ik vind mezelf een complexe denker maar waarom dit niet gebruiken om oplossingen te vinden voor mensen die oplossingen zoeken dan alleen mezelf? Ik weet dat ik heel gelukkig kan zijn en dat ik dit geluk kan delen. Maar ik weet ook dat ik zoveel gelukkiger kan zijn dan nu, dus waarom niet dit geluk jusit opzoeken en delen met anderen?

Zoals je leest, ik ben maar een raar persoon. En ach ja, ook dat ben ik maar ik ben het een beetje beu aan het worden. Mijn tekortkomingen zie ik tegelijk als een zegening want daardoor word ik bewuster van wat ik wel moet doen dan blijven in een eigen wereld die ik tot nu toe gecreerd heb en waar ik potentieel gezien niet mezelf kan zijn....

Ik bid en zal het blijven doen.

Wordt vervolgd...